Ιστορία Νο 2: Άστους να σαπίσουν...

Ο γνωστός πια σε όλους μας, από την προηγούμενη ιστορία, φιλικότατος κατά τα άλλα, πρωτοκολλητζής, καθώς μεγάλωνε και ωρίμαζε σε αυτή τη θέση, μάθαινε το τι πρέπει να κάνει και ποιες οι αρμοδιότητες του. 

Μέσα σε όλον αυτόν το φόρτο εργασίας ήταν επιφορτισμένος με την τήρηση του αρχείου, δηλαδή να προσέχει και να τακτοποιεί το δωμάτιο που φυλάσσονταν και αρχειοθετούνταν με χρονολογική σειρά οι φάκελοι των οικοδομικών αδειών. Αρμοδιότητά του ήταν να προσέχει τους φακέλους που βρίσκονταν στα ράφια, να είναι στη σωστή χρονολογική σειρά, να τους βρίσκει εάν κάποιος τους ζητήσει, να τους παραδίδει και να ελέγχει ότι τα αρχεία που επανατοποθετούνται είναι ίδια με αυτά που βγήκαν. Επίσης, ήταν εκείνος ο υπάλληλος που νέους φακέλους οικοδομικών αδειών θα έπρεπε να τους αρχειοθετήσει στο δωμάτιο- αρχείο, στα σύγχρονα μεταλλικά ράφια.

Μια μέρα, λοιπόν, ο φίλος μας ο αρχιτέκτονας ήθελε να πάρει επικυρωμένο αντίγραφο σχεδίων από έναν φάκελο οικοδομικής άδειας που βρισκόταν στο αρχείο που διαφέντευε ο πρωτοκολλητζής. Έφτασε στην Πολεοδομία, ανέβηκε τα πέντε ξύλινα σκαλιά και βρέθηκε στον παράδεισο του πρωτοκολλητζή..

- Καλημέρα. Θα ήθελα επικυρωμένο αντίγραφο κατόψεων όψων και τομών από την τάδε οικοδομική άδεια, μπορώ να πάρω;
- Αίτηση.
- Ορίστε;
- Έκανες αίτηση;
- Όχι. Υπάρχει πρότυπο;
- Όχι πάρε χαρτί και στυλό και γράψε.

Έγραψε, λοιπόν, την αίτηση, πήρε και αριθμό πρωτοκόλλου και ρωτάει.

- Θα μου φέρεις το φάκελο;
- Ουφ! Δεν βλέπεις πως έχω πολύ δουλειά; Κοίτα πόσα χαρτιά έχω να τακτοποιήσω. Έλα αύριο πρωί.
- Μα δεν είναι κανείς εδώ. Δυο λεπτά μόνο θα κάνουμε δεν μπορείς να μου τα δώσεις, να τελειώνουμε και να μην ξαναέρχομαι και ταλαιπωρούμαι;
- Έλα αύριο νωρίς το πρωί. Τώρα είναι δύσκολο, έχω και να ψάξω στο αρχείο. Θέλω χρόνο.
- Τέλος πάντων. Θα έρθω αύριο το πρωί. Κατά τις 8:30 είναι καλά;
- Όχι και τόσο πρωί. Να ανοίξει πρώτα το μάτι. Κατά τις 9:30 με 10:00.

Πράγματι, ο φτωχός και μόνος αρχιτέκτονας φεύγει άπραγος και αποκαρδιωμένος. Την επόμενη μέρα επιστρέφει και τον περιμένει μια μεγάλη έκπληξη.

- Έλα μαζί μου. Πάμε μέσα στο αρχείο λέει ο αρχειοθέτης σχεδόν τρέχοντας στους σκοτεινούς στενούς διαδρόμους.
- Μπορώ; Να περιμένω καλύτερα εδώ; Μήπως δεν πρέπει να δουν οι υπόλοιποι υπάλληλοι και ο προϊστάμενος πως με έβαλες στο αρχείο;
- Έλα δεν θα μας ενοχλήσει κανένας.

Το αρχείο ήταν ένα στενόμακρο δωμάτιο, ημιυπόγειο με ελάχιστο φυσικό φωτισμό και αερισμό. Παρ’ όλα αυτά ήταν τυπικά τακτοποιημένο και οι φάκελοι στη σωστή χρονολογική σειρά. Το φάκελο που έψαχνε ήταν θέμα λεπτού για να βρεθεί. 

- Να ο φάκελος φώναξε ο αρχιτέκτονας. Να αυτόν θέλω. Το μπλε πλαστικό κουτί είναι. Να τον κατεβάσω;

- Ναι.
- Που να τον ακουμπήσω;

Τότε καταλαβαίνει ο αρχιτέκτονας τι χρησιμοποιείται ως τραπέζι, ως πάγκος και ακουμπιστήρι. Ήταν κάτι μαυροκόκκινα μεγάλα κουτιά, περίπου πέντε τον αριθμό, με την εικόνα μιας οθόνης ηλεκτρονικού υπολογιστή και άλλα πέντε πιο μικρά μαύρα κουτιά που κρύβουν μέσα, τους πύργους των υπολογιστών. Ήταν πέντε ολοκαίνουργιοι ηλεκτρονικοί υπολογιστές.

- Εδώ να ανοίξω το κουτί;
- Ναι, ναι….
- Μεγιά οι υπολογιστές. Φαντάζομαι πως περιμένετε τον τεχνικό να τους συνδέσει; Άντε με το καλό. Η τεχνολογία στην υπηρεσία του πολίτη.
- Δεν νομίζω.
- Δηλαδή;
- Τι δηλαδή. Μας τους έστειλαν και μας είπαν να τους βάλουμε. Σιγά μην τους βάλουμε και σιγά μην κάτσω εγώ που είμαι πενήντα χρονών να μάθω να τους χειρίζομαι. Θα τους αφήσουμε εκεί.

Άστους να σαπίσουν.

---------------------------------

1. Οι φωτογραφίες είναι αλιευμένες από το διαδίκτυο.

2. Το περιστατικό είναι αληθινό, αλλά παρουσιασμένο με πολύ χιούμορ.

3. Τα ονόματα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.