Ιστορία Νο 5: ... Σε νοιώθω ...

Η ώρα ήταν 13:30. Όσοι υπάλληλοι στην πολεοδομία τελείωναν τη συνεργασία τους με τους μηχανικούς μάζευαν τα προσωπικά τους αντικείμενα, διπλοκλείδωναν τις σφραγίδες τους στο συρτάρι του γραφείου τους και αποχωρούσαν με ανακούφιση στο βλέμμα τους. 

- Η ανακούφιση αυτή πηγάζει από τη χαρά ότι έκαναν σωστά τι δουλειά τους και βοήθησαν τους πολίτες, έλυσαν πολεοδομικά ζητήματα, διασφάλισαν τη νομιμότητα των κατασκευών ή αντικατοπτρίζει την ενδόμυχη απόλαυση πως επιτέλους τελείωσαν και φεύγουν από μια δουλεία η οποία δεν τους αρέσει, από μια δουλειά δουλεία; Εάν, δυστυχώς, συμβαίνει το δεύτερο τότε θα έπρεπε να παραιτηθούν και να ασχοληθούν με κάποιο επάγγελμα που να τους αρέσει πραγματικά, που να τους γεμίζει και να τους κάνει πραγματικά ευτυχισμένους. Δεν χρειάζεται, για όσα χρήματα και να παίρνουν, να ταλαιπωρούνται οι ίδιοι και να ταλαιπωρούν και τους υπόλοιπους...

ακούστηκε μια φωνή να μονολογεί δίπλα από τον φίλο μας τον αρχιτέκτονα που περίμενε καρτερικά στη σειρά του.

Περίμενε τη σειρά του; Ακόμα; Μα όλοι οι λειτουργοί είχαν φύγει.

Και όμως. Ένας Δημόσιος λειτουργός κάθονταν στο γραφείο του σκυφτός και εξυπηρετούσε, ανάμεσα σε ένα βουνό από σχέδια και χαρτιά. Σε μια άδεια αίθουσα, σχεδόν με τα φώτα κλειστά, φιλικά και ανθρώπινα, πραγματικά έλυνε προβλήματα. 

Τότε, θυμήθηκε πως όταν είχε ξαναβρεθεί στην συγκεκριμένη πολεοδομία και μάλιστα πολύ νωρίς το πρωί γύρω στις 8:00 με 8:30 ο συγκεκριμένος υπάλληλος, ήταν ο πρώτος που είχε φανεί. 

Τότε θυμήθηκε πως το μόνο όνομα που ακουγόταν σε όλους τους ορόφους και σε όλα τα τμήματα ήταν το δικό του. 

Τότε ξεκαθάρισαν όλα στα μάτια του, τότε άνοιξε τα αφτιά του και άκουγε μόνο το όνομα "Τάσος". Τον Τάσο περίμεναν όλοι, τον Τάσο περίμενε και εκείνος. 

Για πιο λόγο; 

Μήπως διότι ήταν ο μόνος που ανταποκρινόταν στις προσδοκίες τους; 
Μήπως διότι είχε πολλές πολεοδομικές γνώσεις; 
Μήπως διότι ήταν καλός και εξυπηρετικός άνθρωπος; 
Μήπως διότι στο DNA του υπήρχε το γονίδιο της εξυπηρέτησης; 
Μήπως για όλα τα παραπάνω;

Με όλες αυτές τις σκέψεις η ώρα πέρασε και είχε επιτέλους φτάσει η σειρά του. Καθώς σηκωνόταν από τη στραπατσαρισμένη καρέκλα του για να πλησιάσει το γραφείο του Τάσου κοίταξε το ρολόι του. Η ώρα ήταν αισίως 16:00. Τον καλησπέρισε ευγενικά και κουβεντιάσανε το θέμα που τον απασχολούσε. Ικανοποιημένος και ευδιάθετος μετά από τις σημαντικές παρεμβάσεις, επεμβάσεις και συμβουλές του Τάσου, έκλεισε το σημειωματάριο του και το φάκελο της μελέτης του και απευθύνθηκε προς τον ευγενικό υπάλληλο.

- Τάσο να σε ρωτήσω κάτι άσχετο με τη μελέτη που εξετάσαμε και κάπως πιο προσωπικό;

- Σε ακούω.

- Γιατί εσύ έμεινες έως τώρα, μέχρι το απόγευμα για να εξυπηρετήσεις όλους τους μηχανικούς, ενώ αντίθετα οι συνάδελφοί σου έχουν φύγει από πολύ νωρίς;

- Άκουσε να σου πω. Η απάντηση είναι απλή. 

Πριν γίνω δημόσιος υπάλληλος, δούλευα για πολλά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, έχω περάσει από τη θέση σου, έχω κάνει πολλές φορές αυτό που έκανες εσύ σήμερα.
Έχω βρεθεί σε δύσκολη θέση περιμένοντας να εξυπηρετηθώ από τους μηχανικούς εφαρμογής.
Έχω χάσει πολλές εργατοώρες και πολλές ημέρες στις ουρές του δημοσίου.
Γι αυτό όταν πήρα αυτή τη θέση ορκίστηκα στον εαυτό μου πως εάν μπορώ, όσο μπορώ και για όσο θα είμαι ικανός θα βοηθάω πραγματικά και ουσιαστικά τους συναδέλφους μου ελεύθερους επαγγελματίες.
Από το μετερίζι αυτό που εσύ υπηρετείς, έχω περάσει και εγώ και σε νοιώθω. 

Νοιώθω την αγωνία σου, και αισθάνομαι τον κόπο σου.

--------------------------------------------

1. Οι φωτογραφίες είναι αλιευμένες από το διαδίκτυο.

2. Το περιστατικό είναι παλαιό, αληθινό και παρουσιασμένο με πολύ χιούμορ.

3. Τα ονόματα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.