Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

Οι Αίσωποι της Ελληνικής πολιτικής ζωής και τα θύματά τους


Σε όλη την νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, χωρίς κενά διαστήματα, οι «Αίσωποι» της πολιτικής ζωής έπλαθαν τους μύθους τους. Όμως, ο κάθε μύθος του γνωστού παραμυθά της αρχαιότητας κατέληγε σε ένα βαθύτερο νόημα, έδινε ένα μάθημα. Οι δικοί μας σύγχρονοι πολιτικοί μύθοι καταλήγουν σε κάποιο μήνυμα;

Ο ποιο πολυφορεμένος μύθος και ένας από τους αγαπημένους μου, είναι εκείνος με το βοσκό και το λύκο. Ξέρετε, εκείνον που ο μικρός βοσκός από ανία και βαρεμάρα κορόιδευε τους χωρικούς φωνάζοντας τρομαγμένος πως λύκος επιτίθεται στο κοπάδι του. Έτρεχαν οι χωρικοί κάθε φορά χωρίς αποτέλεσμα, ώσπου στο τέλος τον πήραν χαμπάρι και δεν τον ξαναπίστεψαν. Αυτό έγινε τη χειρότερη στιγμή, τη στιγμή που το κοπάδι του πραγματικά διέτρεχε κίνδυνο. Και ο ψεύτης βοσκός την πάτησε, πήρε το μάθημά του και από τότε δεν κορόιδεψε ποτέ κανέναν.


Σήμερα, και όταν λέω σήμερα εννοώ την εποχή της μεταπολίτευσης, οι πολιτικοί μας δεν φωνάζουν για υποτιθέμενους κίνδυνους, αλλά κραυγάζουν για παροχές, προσφερόμενα όνειρα, και βγάζουν σε πλειστηριασμό πλειοδοτώντας στο μέλλον των πολιτών.

Συνθήματα με νόημα και σημασία έγιναν προεκλογικές σημαίες. Ακόμα τα θυμόμαστε και γελάμε. Γελάμε όχι διότι είναι από μόνα τους αστεία, αλλά διότι αντιλαμβανόμαστε, έστω και ετεροχρονισμένα, πόσο ευκολόπιστοι είμαστε, σαν τους χωρικούς του μύθου.

Από τα καταπληκτικά συνθήματα της «αλλαγής» από τη μακρινή δεκαετία του 1980 και τα αλησμόνητα «Ε.Ο.Κ. και Ν.Α.Τ.Ο. το ίδιο συνδικάτο», «έξω οι βάσεις του θανάτου», «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά», φτάνουμε στα επίσης ευφυέστατα, πολλά υποσχόμενα, αλλά επίσης ψεύτικα της δεκαετίας του 2010 «λεφτά υπάρχουν» (αλλά τα έχουν άλλοι), φτάνουμε σε όλες τις παροχές των sequels του Ζαππείου, στο «διαπραγματευόμαστε σκληρά», έως στα «θα σκίσουμε τα μνημόνια» και «με έναν νόμο και σε ένα άρθρο θα καταργήσουμε τα μνημόνια».


Το παράδοξο είναι πως ακόμα οι πολίτες πιστεύουν σε όσα τάζονται, και σε όσα με στόμφο και ασύγκριτη πειθώ εκτοξεύονται από όλες τις πολιτικές πλευρές. 

Οι ίδιοι που πιστεύουν είναι και τα θύματα. Θυμάμαι εκφράσεις από το παρελθόν, μετά από μια παραπλανημένη επιλογή, όπως «δεν έκοβα το χέρι μου σύριζα…», αλλά πολύ αργά. Η ίδια η κοινωνία ταυτόχρονα ελπίζει και πιστεύει, αναθεωρεί, θυμώνει και σιχτιρίζει. Ο ίδιος ο λαός που ανεβάζει κάποιον στα ουράνια, τον κατεβάζει όταν καταλάβει πως τον παραπλανεί, όταν η ελπίδα και η προεκλογική σιγουριά γίνεται μύθος, παραμύθι για μεγάλους.

Και πιο είναι το βαθύτερο νόημα των μυθοπλασιών των "παραμυθάδων";

Μα, πάλι ο λαός και η λαϊκή παράδοση το ομολογούν. «όπου ακούς πολλά καλάθια κράτα και μικρό καλάθι».

Κάποια στιγμή, όμως, τα μάτια και τα μυαλά θα ανοίξουν, τα αφτιά θα ακούσουν καλύτερα και το εμβόλιο κατά της ευκολοπιστίας θα δράσει.

Τότε θα σταματήσει ο λαός να είναι θύμα, παράπλευρη απώλεια ή νούμερο σε χαρτιά που περιμένουν εγκρίσεις και υπογραφές και θα γίνει πρωταγωνιστής σε μια διαφορετική κοινωνία εμπιστοσύνης, ανάπτυξης και ευημερίας. 

------------------------
1. Οι φωτογραφίες είναι αλιευμένες από το διαδίκτυο.
2. Δεν το παίζω παντογνώστης, ούτε διεκδικώ τον τίτλο του αλάνθαστου. Είμαι απλά ένας από τους πολλάκις παραπλανημένους και εξαπατημένους.
3. Οι απόψεις είναι προσωπικές και ως τέτοιες ίσως κρύβουν υποκειμενικότητα και λανθασμένη μετάφραση των γεγονότων.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου